ภาษาอังกฤษจากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรีไปที่: ป้ายบอกทาง, ค้นหา ภาษาอังกฤษ English เสียงอ่าน: /ˈɪŋglɪʃ/ อิงกลิช /ˈɪŋlɪʃ/ อิงลิช พูดใน: ออสเตรเลีย แคนาดา ไอร์แลนด์ นิวซีแลนด์ สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา ไลบีเรีย แอฟริกาใต้ และประเทศอื่นใช้เป็นภาษาที่สอง จำนวนผู้พูด: ภาษาแรก ประมาณ 380 ล้านคน ภาษาที่สอง 150–1,000 ล้านคน อันดับ: 3 หรือ 4 สำหรับภาษาท้องถิ่น (ใกล้เคียงกับ ภาษาสเปน) และ อันดับ 2 สำหรับผู้พูดทั้งหมด ตระกูลภาษา: อินโด-ยูโรเปียน เจอร์เมนิก เจอร์เมนิกตะวันตก แองโกล-ฟริเซียน แองกลิก ภาษาอังกฤษ สถานะทางการ ภาษาทางการใน: ออสเตรเลีย แคนาดา ไอร์แลนด์ นิวซีแลนด์ สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา (ทางปฏิบัติ) ไลบีเรีย เบลีซ แอฟริกาใต้ อินเดีย ผู้วางระเบียบ: ไม่มี รหัสภาษา ISO 639-1: en ISO 639-2: eng ISO 639-3: eng 300pxประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ หมายเหตุ: บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากลปรากฏอยู่ คุณอาจต้องการไทป์เฟซที่รองรับยูนิโคดเพื่อการแสดงผลที่สมบูรณ์ ส่วนหนึ่งของสารานุกรมภาษา ภาษาอังกฤษ (English language) เป็นภาษาตระกูลเจอร์เมนิกตะวันตก มีต้นตระกูลมาจากอังกฤษ เป็นภาษาที่มีคนพูดเป็นภาษาแรกมากที่สุดเป็นอันดับ 3 (พ.ศ. 2545: 402 ล้านคน) ภาษาอังกฤษถือเป็นภาษากลาง (lingua franca) เนื่องจากอิทธิพลทางทหาร เศรษฐกิจ วิทยาศาสตร์ การเมือง และวัฒนธรรมของสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกา จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่นักศึกษาทุกคนจำเป็นต้องเรียนรู้ภาษาอังกฤษ เพราะว่าภาษาอังกฤษนั้นได้เข้ามามีบทบาทอย่างยิ่งต่อผู้คนในหลากหลายอาชีพ ซึ่งบางอาชีพต้องการผู้ที่มีความเชี่ยวชาญทางด้านภาษาอังกฤษมาช่วยประสานงาน ทำให้งานทุกอย่างนั้นง่ายราบรื่นและสำเร็จลงไปได้ด้วยดี คำว่า อังกฤษ ในภาษาไทย มีที่มาจากคำอ่านของคำว่า Inggeris ในภาษามลายูที่ยืมมาจาก anglais (English) ( /ɑ̃glɛ/ (help·info)) ในภาษาฝรั่งเศส ภาษาอังกลิช/แองกลิช (Angles) เป็นภาษาโบราณซึ่งใช้กันในชนชาติแองโกลที่อพยพสู่เกาะบริเตน และเป็นหนึ่งในภาษาแบบฉบับของภาษาอังกฤษ เพราะฉะนั้น หากพูดถึงภาษาแองกลิชแล้ว ก็ต้องระวังเสียงพ้องกับคำว่า ภาษาอังกฤษ เนื้อหา [ซ่อน] 1 ประวัติ 2 การกระจายทางภูมิศาสตร์ 3 ระบบการเขียน 3.1 เสียงอ่าน และ ตัวอักษรสะกด 4 สัทวิทยา 4.1 เสียงสูงต่ำ 4.2 การเน้นเสียง 4.2.1 การเน้นเสียงในคำ 4.2.2 การเน้นเสียงในประโยค 5 คำศัพท์ 6 ดูเพิ่ม 7 อ้างอิง [แก้] ประวัติ ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียไทยได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูลในส่วนนี้ [แก้] การกระจายทางภูมิศาสตร์ สัดส่วนผู้ใช้ภาษาอังกฤษ (ข้อมูลปี 2540)ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ใช้มากเป็นอันดับ 3 หรือ 4 ของโลก รองลงมาจากภาษาจีน ภาษาฮินดี และใกล้เคียงกับภาษาสเปน ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแรกในประเทศต่างๆ ต่อไปนี้ ออสเตรเลีย บาฮามาส บาร์บาดอส เบอร์มิวดา ยิบรอลตาร์ กายอานา จาไมกา นิวซีแลนด์ แอนติกาและบาร์บูดา เซนต์คิตส์และเนวิส ตรินิแดดและโตเบโก สหราชอาณาจักร และสหรัฐอเมริกา นอกจากนี้ยังมีฐานะเป็นภาษาราชการร่วมกับภาษาอื่นๆ ใน เบลีซ (ร่วมกับภาษาสเปน) แคนาดา (ร่วมกับภาษาฝรั่งเศส) โดมินิกา เซนต์ลูเซียและเซนต์วินเซนต์และเกรนาดีนส์ (ร่วมกับภาษาครีโอลฝรั่งเศส) ไอร์แลนด์ (ร่วมกับภาษาไอริช) สิงคโปร์ (ร่วมกับ ภาษามาเลย์ ภาษาจีนกลาง ภาษาทมิฬ และภาษาเอเชียอื่นๆ) และแอฟริกาใต้ (ซึ่ง ภาษาซูลู ภาษาโคซา ภาษาแอฟริคานส์ และ ภาษาโซโทเหนือ มีคนพูดมากกว่า) และเป็นภาษาที่ไม่ใช่ภาษาราชการที่ใช้กันมากที่สุดในอิสราเอล ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการที่ไม่ใช่ภาษาท้องถิ่นในแคเมอรูน ฟิจิ ไมโครนีเซีย กานา แกมเบีย ฮ่องกง (จีน) อินเดีย คิริบาส เลโซโท ไลบีเรีย เคนยา ประเทศนามิเบีย ไนจีเรีย มอลตา หมู่เกาะมาร์แชลล์ ปากีสถาน ปาปัวนิวกินี ฟิลิปปินส์ หมู่เกาะโซโลมอน ซามัว เซียร์ราลีโอน สวาซิแลนด์ แทนซาเนีย แซมเบีย และซิมบับเว ในทวีปเอเชีย ประเทศที่เคยอยู่ภายใต้อาณานิคมของบริติชเช่น สิงคโปร์ และมาเลเซีย ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการโดยมีการเรียนการสอนในโรงเรียน ในฮ่องกงภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการร่วมกับภาษาจีนใช้ในการติดต่อธุรกิจ อย่างไรก็ตามในฮ่องกงมีคนจำนวนมากไม่รู้ภาษาอังกฤษ [แก้] ระบบการเขียนภาษาอังกฤษใช้อักษรละตินเป็นอักษรหลักในการเขียน และการสะกดคำหลายคำจะไม่ตรงกับการอ่านออกเสียง ซึ่งทำให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ยากภาษาหนึ่งในการเรียน [แก้] เสียงอ่าน และ ตัวอักษรสะกดOnly the consonant letters are pronounced in a relatively regular way: IPA ตัวอักษรที่แสดงเสียงอ่าน สำเนียงเฉพาะ p p b b t t, th (บางครั้ง) thyme, Thames d d k c (+ a, o, u, พยัญชนะ) , k, ck, ch, qu (บางครั้ง) conquer, kh (ศัพท์จากภาษาอื่น) g g, gh, gu (+ a, e, i) , gue (คำลงท้าย) m m n n ŋ n (ก่อน g หรือ k และบางครั้ง c) , ng f f, ph, gh (คำลงท้าย) laugh, rough v v θ th (ไม่มีการกำหนดแน่ชัด ว่าคำใดออกเสียงใด ð s s, c (+ e, i, y) , sc (+ e, i, y) z z, s, ss (บางครั้ง) possess, dessert, ขึ้นต้นด้วย x xylophone ʃ sh, sch, ti portion, ci suspicion; si/ssi tension, mission; ch (เฉพาะคำรากศัพท์จากภาษาฝรั่งเศส) ; บางครั้ง s sugar ʒ si division, zh (ศัพท์จากภาษาอื่น) , z azure, su pleasure, g (เฉพาะคำรากศัพท์จากภาษาฝรั่งเศส) (+e, i, y) genre x kh, ch, h (ศัพท์จากภาษาอื่น) บางครั้ง ch loch (ภาษาอังกฤษสกอตแลนด์, ภาษาอังกฤษเวลส์) h h (คำขึ้นต้น) tʃ ch, tch บางครั้ง tu future, culture; t (+ u, ue, eu) tune, Tuesday, Teutonic dʒ j, g (+ e, i, y) , dg (+ e, i, consonant) badge, judg (e) ment d (+ u, ue, ew) dune, due, dew ɹ r, wr (คำขึ้นต้น) wrangle j y (ขึ้นต้นหรือ ล้อมด้วยสระ) l l w w ʍ wh ภาษาอังกฤษสกอตแลนด์ และอังกฤษไอร์แลนด์ [แก้] สัทวิทยา[แก้] เสียงสูงต่ำภาษาอังกฤษเป็นภาษาในลักษณะ ภาษา intonation ซึ่งหมายถึงการใช้เสียงสูงต่ำขึ้นอยู่กับประโยคที่ใช้ ต่างกับภาษาไทยที่ใช้วรรณยุกต์เป็นตัวกำกับของเสียงสูงต่ำ ประโยคในรูปแบบต่างกัน จะใช้เสียงสูงต่ำแตกต่างกัน เช่นประโยคแสดงความตกใจ ประโยคคำถาม ประโยคสนทนา การขึ้นเสียงสูง และลงเสียงต่ำยังคงสามารถบอกได้ถึงความหมายของประโยค ตัวอย่างเช่น When do you want to be paid? (คุณต้องการชำระเงินเมื่อไร) [แก้] การเน้นเสียง[แก้] การเน้นเสียงในคำภาษาอังกฤษเป็นภาษาในลักษณะ ภาษา stress-timed ซึ่งจะมีการเน้นเสียงที่คำคำหนึ่งโดยการเน้นให้เสียงดังขึ้นหรือเสียงสูงขึ้น ในดิกชันนารี จะนิยมเขียนเครื่องหมายอะพอสทรอฟี ( ˈ ) ไว้ด้านหน้า (เช่น IPA หรือ พจนานุกรมออกซ์ฟอร์ด) หรือเขียนไว้ด้านหลัง (พจนานุกรมเว็บสเตอร์) โดยทั่วไป คำศัพท์ภาษาอังกฤษที่มี 2 พยางค์ สามารถกล่าวได้ว่า ถ้าเน้นเสียงที่พยางค์แรก คำนั้นส่วนใหญ่จะเป็น คำนาม หรือ คำคุณศัพท์ และถ้าเน้นเสียงที่พยางค์ที่ 2 คำนั้นส่วนใหญ่จะเป็น คำกริยา [แก้] การเน้นเสียงในประโยคการเน้นเสียงในประโยคใช้ในการบอกความสำคัญของประโยค โดยประโยคทั่วไปจะเน้นเสียงที่คำหลักที่มีความหมายเฉพาะ โดยจะไม่เน้นเสียงที่ คำสรรพนาม และกริยาช่วย โดยประโยคทั่วไป That | was | the | best | thing | you | could | have | done! จะเห็นได้ว่ามีการเน้นเสียงที่คำว่า "best" และ "done" โดยคำอื่นที่เหลือจะไม่มีการเน้นเสียง แต่อย่างไรก็ตามเมื่อต้องการเน้นที่คำใดคำหนึ่งโดยเฉพาะ การเน้นเสียงจะเปลี่ยนไป เช่น John hadn't stolen that money. (จอห์นไม่ได้ขโมยเงินไป) จะเน้นเสียงได้หลายแบบ เพื่อแสดงหลายความหมายโดยนัยของประโยค เช่น John hadn't stolen that money. (... คนอื่นเป็นคนขโมย) John hadn't stolen that money. (... คุณบอกว่าเขาทำ แต่เขาไม่ได้ทำ) John hadn't stolen that money. (... ได้รับเงิน แต่ไม่ได้ขโมย) John hadn't stolen that money. (... จอห์นขโมยเงินของคนอื่น) John hadn't stolen that money. (... จอห์นขโมยอย่างอื่น) [แก้] คำศัพท์คำศัพท์ส่วนมากในภาษาอังกฤษจะมีรากศัพท์จากภาษาเจอร์เมนิกและภาษาละติน โดยคำจากเจอร์เมนิกจะเป็นศัพท์ที่สั้นและเป็นศัพท์ในชีวิตประจำวัน และคำศัพท์อังกฤษที่รากศัพท์มาจากละติน จะถือว่าเป็นคำศัพท์ของคนชั้นสูงและมีการศึกษาในสมัยก่อน ในปัจจุบันผู้ใช้ภาษาอังกฤษสามารถเลือกใช้คำที่มีความหมายเหมือนกันเช่น "come" (เจอร์เมนิก) "arrive" (ละติน) ; freedom (เจอร์เมนิก) "liberty" (ละติน) ; oversee (เยอร์มานิก) "supervise" (ละติน) "survey" (ฝรั่งเศสที่มาจากละติน) นอกจากนี้ในชื่อสัตว์และเนื้อสัตว์จะใช้ศัพท์แยกจากกัน โดยตัวสัตว์จะใช้ศัพท์จากเจอร์เมนิกเป็นคำศัพท์จากชนชั้นล่างในอังกฤษ ขณะที่เนื้อสัตว์ที่เป็นอาหารใช้ศัพท์จากภาษาฝรั่งเศสที่มีรากศัพท์ละตินซึ่งเกิดจากคำศัพท์ผู้บริโภคชั้นสูง เช่น "cow" และ "beef"; "pig" และ "pork" ในปัจจุบันได้มีคำศัพท์ใหม่จากภาษาอื่นเข้ามาใช้ในภาษาอังกฤษ หลายภาษารวมถึงฝรั่งเศส เยอรมัน สเปน ญี่ปุ่น และภาษาต่างๆ ตัวอย่างคำเช่น creme brulee, cafe, fiance, amigo, karaoke [แก้] ดูเพิ่ม สถานีย่อย:ภาษา วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี ในภาษาอังกฤษคอมมอนส์ มีภาพและสื่ออื่น ๆ เกี่ยวกับ: ภาษาอังกฤษวิกิตำรา มีคู่มือ ตำรา หรือวิธีการเกี่ยวกับ: ภาษาอังกฤษวิกิพจนานุกรม มีความหมายของคำว่า: ภาษาอังกฤษการเขียนคำทับศัพท์ภาษาอังกฤษ ทิงลิช คำภาษาอังกฤษที่มักอ่านผิด [แก้] อ้างอิงBaugh, Albert C.; Thomas Cable (2002). A history of the English language (5th ed.). Routledge. ISBN 0-415-28099-0. Bragg, Melvyn (2004). The Adventure of English: The Biography of a Language. Arcade Publishing. ISBN 1-55970-710-0. Crystal, David (1997). English as a Global Language. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-53032-6. Crystal, David (2003). The Cambridge encyclopedia of the English language (2nd ed.). Cambridge University Press. ISBN 0-521-53033-4. Crystal, David (2004). The Stories of English. Allen Lane. ISBN 0-7139-9752-4. Halliday, MAK (1994). An introduction to functional grammar (2nd ed.). London: Edward Arnold. ISBN 0-340-55782-6. Hayford, Harrison; Howard P. Vincent (1954). Reader and Writer. Houghton Mifflin Company. [1] McArthur, T. (ed.) (1992). The Oxford Companion to the English Language. Oxford University Press. ISBN 0-19-214183-X. Robinson, Orrin (1992). Old English and Its Closest Relatives. Stanford Univ. Press. ISBN 0-8047-2221-8. Kenyon, John Samuel and Knott, Thomas Albert, A Pronouncing Dictionary of American English, G & C Merriam Company, Springfield, Mass, USA,1953. [แสดง]ด • พ • กภาษาราชการในองค์การสหประชาชาติ อาหรับ • จีน • อังกฤษ • ฝรั่งเศส • รัสเซีย • สเปน เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ [แสดง]ด • พ • กภาษาราชการในสหภาพยุโรป กรีก · เช็ก · ดัตช์ · เดนมาร์ก · บัลแกเรีย · โปรตุเกส · โปแลนด์ · ฝรั่งเศส · ฟินแลนด์ · มอลตา · เยอรมัน · โรมาเนีย · ลัตเวีย · ลิทัวเนีย · สเปน · สโลวัก · สโลวีน · สวีเดน · อังกฤษ · อิตาลี · เอสโตเนีย · ไอริช · ฮังการี [แสดง]ด • พ • กภาษาราชการของประเทศอินเดีย ภาษาราชการ (ส่วนกลาง) ภาษาฮินดี • ภาษาอังกฤษ ภาษาราชการของรัฐ ภาษากอกบอรอก • ภาษากอนกานี • ภาษากันนาดา • ภาษาคุชราต • ภาษาแคชเมียร์ • ภาษาโดกรี • ภาษาเตลูกู • ภาษาทมิฬ • ภาษาเนปาลี • ภาษาเบงกาลี • ภาษาโบโด • ภาษาปัญจาบ • ภาษามราฐี • ภาษามาลายาลัม • ภาษามณีปุรี • ภาษาไมถิลี • ภาษาสันตาลี • ภาษาสันสกฤต • ภาษาสินธี • ภาษาอัสสัม • ภาษาอูรดู • ภาษาโอริยะ ดเดเดเดเดเ................ ดึงข้อมูลจาก "http://th.wikipedia.org/wiki/ภาษาอังà¸�ฤษ". หมวดหมู่: ภาษาอังกฤษ | ตระกูลภาษาอินโด-ยูโรเปียน | ภาษาในประเทศอังกฤษ | ภาษาในประเทศแคนาดา | ภาษาในประเทศสหรัฐอเมริกา | ภาษาในประเทศอินเดีย | ภาษาในประเทศนิวซีแลนด์ | ภาษาในประเทศออสเตรเลีย | ภาษาในประเทศแอฟริกาใต้ | ภาษาในประเทศอัฟกานิสถาน | ภาษาในประเทศมาเลเซีย | ภาษาในประเทศกายอานา | ภาษาในประเทศจาไมกา